عجب صفایی دارد این بی قراریها و این دلتنگی ها !...مانده ام که این فاصله ها اگر نبود ، آیا باز هم اینقدر مشتاق شنیدن صدایت از درخت و صندلی و ستاره بودم؟ همیشه فاصله ها باعث میشوند تا بیشتر قدر همدیگر را بدانیم، و بیشتر به دنبال هم بگردیم . مثل همین امروز که همه جا را به دنبالت گشتم ... حتی همه خوابهایم را یکی یکی جستجو کردم ...! همه جا رد پایت بود ... حتی موج صدایت به نرمی از تپه های خیالم بالا میرفت . اما خودت نبودی ... عزیزترینم ... حالا با همین واژه های بی صدا در کنار نام قشنگت نشسته ام . مرهمی نمی خواهم ... تنها اگر حوصله داری بی قراریهایم را بشمار..... هزار و یک ... هزار و دو ... هزار و سه ...